Sonbahar hüznünü yavaş yavaş hissettirirken, yazdan kalma bir gündü o gün... Yeni şeyler keşfetmenin, yeni dostluklar kurmanın heyecanıyla, martıların her zamanki eskortluğunda Burgaz’a ulaşıyoruz.
Adalar , Bizans döneminde saraylıların sürgün yerleri olduğu için Prens Adaları diye anılırmş. O zamanlar, sultanların, saraydan sürgüne ve esarete geçmelerinin an meselesi olduğu düşünülürse, bu güzel adaların çileyle mutluluğu aynı anda sunduğunu zannediyorum! Bu harika sığınakta çekilen çileye can kurban...
Daha önce birkaç kez geldiğim Burgaz ada, nedense bana bu dört adanın incisi gibi gelir. İskelenin yanındaki Rum meyhanelerinin sadeliği, diğer adalardaki alternatiflerinden daha hoş gelmiştir hep. Üstelik bu sefer daha başka yudumladım Burgaz’ın güzelliğini...
Faytonlara yaklaşırken soluduğum havanın kokusu bile hoş geliyor, atmosfer değiştirip kırsala geçmişiz artık... Çocukluğumun Suadiyesinde bile hatırladığım faytonlar, artık sadece adaların nostaljik sembolü haline geldiler. Çok uzun zamandır bu tadı unutmuşum. Zaten adalar İstanbulun göbeğinde başlı başına birer nostalji beşiği. Huzur veren sessizliği bozan nal sesleri eşliğinde sohbet ederek Kalpazankaya'ya varıyoruz. Bayrağımızın dalgalandığı kayalıklara doğru yürürken , ümit burnunu yeni bulan kaşifler gibiyiz. Burgazı kelimelere dökmek için her anı yudumluyoruz sanki... Anı olarak toplayıp çantamıza attığımız, zamanın izlerini üzerinde taşıyan midye kabukları, birer sanat eseri gibiler.
Tenhalığı; nispeten bakir doğası; güzel evleri; bütünleşmiş yeşili ve mavisiyle kucakladı bizi ; o güzel şarkının nağmelerindeki gibi, insan buraya da ara sıra bir tatlı huzur almaya gelmeli dedim içimden... İstanbul’un yanıbaşında, bu kadar yakın , ama karmaşadan, gürültüden , tozdan, trafikten uzak, bambaşka büyülü bir dünya... Gerçekten daha sık kaçmalı insan buraya. Kaçmak da bu kadar kolayken, hayatta hep ertelenenler listesinde olmamalı bir vapura atlamak, huzura yelken açmak...
Bingül Egemen
24.9.2010
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder